Kiedyś cukrzyca była chorobą diagnozowaną dość rzadko. Dziś słyszymy o niej coraz częściej. Szczególnie dotyczy to cukrzycy typu 2, będącej konsekwencją niezdrowego trybu życia.
Jeszcze częściej rozpoznawana jest insulinooporność, która uznawana jest za ostatni dzwonek alarmowy przed rozwojem pełnoobjawowej cukrzycy. Pomimo coraz większej wiedzy na temat insulinooporności, wciąż jeszcze bardzo wiele osób pozostaje niezdiagnozowanych. Często powtarzający się scenariusz wygląda tak, że osoba mająca spore problemy z odchudzaniem trafia do dietetyka – a ten rozpoznaje insulinooporność. Dlatego właśnie nie warto odchudzać się na własną rękę, dobrze jest natomiast zaufać specjaliście.
Jak rozpoznać insulinooporność?
Insulinooporność to zmniejszona wrażliwość komórek na działanie insuliny. Jeśli Twój organizm funkcjonuje prawidłowo, po spożyciu przez Ciebie posiłku węglowodanowego dochodzi do wyrzutu przez trzustkę insuliny. Hormon ten wspomaga pobieranie glukozy przez komórki ciała w celu pozyskania z niej energii. Jeśli jednak z różnych powodów rozwija się insulinooporność, wtedy komórki nie reagują na działanie insuliny, a we krwi stale utrzymuje się podwyższony poziom glukozy. Generuje to większe wydzielanie insuliny…i tak w kółko. A jakie są powody, które sprzyjają rozwojowi takich zaburzeń?
Przyczyną insulinooporności jest przede wszystkim niewłaściwa dieta, dostarczająca zbyt dużych ilości węglowodanów a także kalorii, a zatem sprzyjająca nadwadze. Szczególnie groźna jest otyłość typu brzusznego. Nie bez znaczenia jest także brak regularnej aktywności fizycznej, a także zbyt mała ilość snu, stosowanie używek, stres czy przewlekłe stany zapalne.
Kiedy możesz podejrzewać u siebie insulinooporność? Gdy zauważysz u siebie wzmożony apetyt, przyrost masy ciała, senność – zwłaszcza po posiłku, nadciśnienie tętnicze. W podstawowych badaniach laboratoryjnych może zaniepokoić Cię wysoki poziom glukozy we krwi i nieprawidłowy lipidogram. Potwierdzeniem rozpoznania insulinooporności są bardziej specjalistyczne badania – oznaczenie poziomu insuliny na czczo oraz wykonanie tzw. klamry metabolicznej.
Rozpoznano u Ciebie insulinooporność. Co dalej?
Zdiagnozowanie insulinooporności powinno pociągnąć za sobą zmianę codziennych przyzwyczajeń. Konieczne jest regularne uprawianie sportu, odpowiednia ilość snu, unikanie stresu. Kluczową rolę odgrywa oczywiście dieta – i tu najlepiej udać się na konsultację do dietetyka. Dieta w insulinooporności powinna przede wszystkim ograniczyć spożycie węglowodanów. Tak jak w przypadku diety przy cukrzycy zalecana jest zwiększona podaż tłuszczów i umiarkowana podaż białka. Celem diety przy insulinooporności jest przywrócenie prawidłowej glikemii, ale jednocześnie zwiększenie wrażliwości komórek na insulinę. W tym celu konieczne jest zminimalizowanie spożycia węglowodanów, co ograniczy wyrzut insuliny przez trzustkę; a wyższa podaż tłuszczów zwiększy insulinowrażliwość. Taka dieta sprzyja ponadto normalizacji masy ciała. Niekiedy poza dietą konieczne jest wprowadzenie leków hipoglikemizujących.
Leczenie insulinooporności jest konieczne, gdy chcemy uniknąć poważnych powikłań insulinooporności, takich jak:
– cukrzyca typu 2
– nadciśnienie tętnicze
– zespół metaboliczny
– otyłość
– zespół policystycznych jajników
– niealkoholowe stłuszczenie wątroby.
Więcej na temat leczenia insulinooporności dietą znajdziesz tutaj: http://grzegorzklonek.com/dieta-przy-insulinoopornosci/
